1. قرآن کریم.
2. آلن، گراهام. (۱۳۸۵). بینامتنیت. ترجمه پیام یزدانجو. ویراست دوم. تهران: مرکز.
3. احمدی، بابک. (۱۳۸۰). ساختار و تأویل متن. تهران: نشر مرکز.
4. انوشه، حسن. (۱۳۸۰). دانشنامۀ ادب فارسی: ادب فارسی در آسیای میانه. ج. ۱. ویراست دوم. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
5. جامی. نورالدین عبدالرحمن. (بی‌تا). دیوان جامی. به اهتمام ح. پژمان. بی‌جا: انتشارات حسین محمودی.
6. حافظ، شمس‌الدین محمد. (۱۳۷۴). دیوان حافظ. تصحیح علامه قزوینی و قاسم غنی. تهران: اساطیر.
7. حقیقت، عبدالرفیع. (1381). شاعران بزرگ ایران: (از رودکی تا بهار). تهران: نشر کومش
8. حیاتی، حمید. (1390). بینامتنیت (بخش اول) در مجله «گلستانه نود». صص. 75- 78.
9. خاقانی شروانی. افضل الدین بدیل بن علی. (۱۳۸۲). دیوان خاقانی. تصحیح ضیاءالدین سجادی. تهران: زوار.
10. خجندی، کمال‌الدین مسعود. (۱۳۷۲). دیوان کمال. به تصحیح احمد کرمی. تهران: ما.
11. ساسانی، فرهاد. (۱۳۸۴). تأثیر روابط بینامتنی در خوانش متن. در مجله زبان و زبان‌شناسی. دوره۱. شماره ۲. پاییز و زمستان ۱۳۸۴. صص. ۳۹- ۵۵.
12. سعدی، مصلح الدین. (۱۳۸۵). کلیات سعدی. به تصحیح محمدعلی فروغی. تهران: هرمس.
13. شفیعی کدکنی، محمد رضا. (۱۳۸۰). ادوار شعر فارسی از مشروطیت تا سلطنت، چ. اول، تهران: سخن
14. صباغی، علی. (۱۳۹۱). بررسی تطبیقی محورهای سه‌گانۀ بینامتنیت ژنت و بخش‌هایی از نظریۀ بلاغت اسلامی. در فصلنامۀ پژوهش‌های ادبی. ش.۳۸. زمستان ۱۳۹۱. صص. ۵۹- ۷۱.
15. معدن‌کن، معصومه. (۱۳۷۶). ویژگی‌های ممتاز شعر کمال خجندی. در مجله «نامۀ فرهنگستان». صص. ۵۵- ۶۴
16. ۱۴مقدادی، بهرام. (1378). فرهنگ اصطلاحات نقد ادبی. تهران: انتشارات فکر و روز.
17. مکاریک، ایرنا ریما. (۱۳۹۰). دانش‌نامۀ‌ نظریه‌های ادبی معاصر. ترجمۀ مهران مهاجر و محمد نبوی. تهران. آگه.
18. Bakhtin, M.M. (1981. The Dialogic Imagination: four essays, C. Emerson & M. Holquist (trans.), M. Holquist (ed.), University of Texas Press, Austin TX.

پاورقی

[1]. تأویل کردن یک متن، کشف معنا یا معانی آن، در واقع ردیابی همین روابط است. (آلن، ۱۳۸۵: ۱۲).

[1]   . اشاره است به حدیث : الوضوء سلاح المؤمن