بررسی مبانی حکومت‏داری دموکراتیک

نظام دموکراسی یکی از پرطرفدارترین نظام سیاسی‏ای است که ظرفیت پاسخگویی به نیازهای شهروندان را بیش‏تر از هر نظام سیاسی دیگر در خود دارد. نظام‏های سیاسی غیردموکراتیک در جهان کنونی دیگر نه طرفدار و نه هم خریداری دارند و حتی آن نظام‏های سیاسی غیردموکراتیک که در گذشته بر ایدئولوژی و ساختارهای سیاسی خویش پابندی می‏نمودند، بر دموکراتیک سازی (دموکراتیزاسیون) ساختارهای سیاسی شان تأکید داشته و در مسیر دموکراتیک شدن شان قدم گذاشته اند. حکومت‏داری دموکراتیک به عنوان طرز زندگی سیاسی در دنیای امروزی بر اساس مبانی و اصولی استوار است که طی فرایند درازمدت مبارزه برای ایجاد حکومت دموکراتیک، به تکامل خویش رسیده است. هسته مرکزی این اصول و مبانی حکومت‏داری دموکراتیک را میتوان در مبانی‏ای چون: آزادی، حکومت اکثریت با حفظ حقوق اقلیت‏ها، موجودیت احزاب سیاسی، حفظ حقوق شهروندی افراد، احترام گذاری به آزادی بیان و رسانه‏ها، حاکمیت قانون و پاسخگویی دولت در برابر مردم، برگزاری انتخابات آزاد و عادلانه، حفظ و رعایت حقوق زنان و ارتباطات مدنی-نظامی دانست. با ذکر مبانی و اصول اساسی حکومت‏داری دموکراتیک، می‏توان اعتقاد داشت که با درنظر داشت مبانی فوق است که می‏توان یک حکومت را در ردیف کشورهای دموکراتیک ویا غیردموکراتیک قرار داد. در دموکراسی‏‎ها اصالت برابری به عنوان یک اصل اساسی وجود داشته و معنای این اصل بحثی است که در دموکراسی‏‎ها افراد، گروه‏‎ها و طبقات مردم نسبت به یکدیگر از لحاظ حق حکومت‏کردن، برتری و امتیازی ندارند. حق حکومت برای همیشه به هیچ‏ فرد یا گروهی واگذار نشده و هیچ گروهی نمی‏تواند به عنوان برتری فکری یا ذاتی بر دیگران حکومت کند. مشروعیت قدرت تن‎ها بر رضایت مردم در پیروی از حکومت مبتنی است که میتوان این اصل را به عنوان قاعده اساسی حکومت‏داری دموکراتیک به‏شمار آورد.